De deurbel gaat en daar staat ie weer voor de deur: maandelijkse vermoeidheid. Ik heb hem niet uitgenodigd en had gehoopt dat ie deze maand weg zou blijven. En ja, hij is laat deze maand, maar hij is er weer. Hij neemt naast mij plaats op de bank en elke keer als ik probeer op te staan om iets in het huishouden of met mijn zoontje te gaan doen, gaat ie bij me op schoot zitten... "jij gaat de komende dagen helemaal nergens heen!"
De deurbel gaat wéér. Als maandelijkse vermoeidheid langskomt dan weet ik al wie er als volgende voor de deur staat: schuldgevoel. En ja hoor, daar staat ze voor de deur, met in haar hand twee koffers vol met alle dingen waar ik me volgens haar schuldig over zou moeten voelen. Al voor ze goed en wel binnen is begint ze met het afdreunen van een enorme lijst met dingen die ik niet goed heb gedaan. Mijn tegenwerping dat een groot gedeelte van deze zaken worden veroorzaakt door maandelijkse vermoeidheid wordt gewoon genegeerd.
Om te proberen maandelijkse vermoeidheid en schuldgevoel weg te krijgen, nodig ik zelf vrouwtje zoetekauw uit. Even lijken vermoeidheid en schuldgevoel aanstalten te maken om te verdwijnen, maar dan beseft schuldgevoel zich dat het eigenlijk alleen maar een extra reden is om te blijven. En dan blijft maandelijkse vermoeidheid toch ook maar, want het is zo gezellig.... Zucht :(
Ik weet al dat er de komende dagen nog meer ongewenste bezoekers zullen langskomen, waaronder boosheid, verdriet en depresie. Het is geen fijn vooruitzicht. Nog een weekje, dan zullen ze allemaal langzaamaan mijn huis weer verlaten, mij achterlatend met een hoop troep om op te ruimen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten